HypnoBirthing Nederland & België

3 days 22 hours ago

DINSDAG VERHALENDAG

Vandaag een ingezonden geboorte-ervaring, waarvoor hartelijk dank!
wil je ook je verhaal delen op deze pagina? stuur even een pb 🙂

Geboorteverhaal Iyé

Ik staar en ik staar, terwijl jij daar, in alle onschuld ligt te slapen...
Ik kan het nog steeds niet geloven… Elke keer als ik naar je kijk, vind ik het onvoorstelbaar dat jij al die tijd in m’n buik hebt gezeten, dat jij tot fysieke uiting bent gekomen van onze liefde en
dat jij nu bij ons bent... Ik kan het nog steeds niet geloven...

Op 29 juli 2018 deden we de zwangerschapstest en van blijdschap sprongen we op en neer in de gang toen, al heel snel, het plusteken verscheen! We waren nog bezig met het organiseren van onze trouwerij, want nog voordat onze zoon zou komen, wisten we het al: wij gaan samen door het leven.

De zwangerschap kende veel ups en downs. Zowel fysiek, mentaal als emotioneel. Ik kreeg te maken met een intense vermoeidheid, traag werkende schildklier en bloedarmoede. Maar ook moesten we emotionele keuzes maken en leerden we onze grenzen te stellen en te bewaken. We maakten keuzes in het beste belang van ons en dus automatisch ook voor onze zoon. Daarnaast waren we bezig met het overwinnen van allerlei angsten rondom de bevalling.

Want wat was ik bang... bang dat ik zou worden overgenomen door de pijn, bang dat ik mezelf zou verliezen, bang dat ik het niet aan zou kunnen. En ook al zijn er zoveel vrouwen voor mij geweest die het hebben gedaan... Ik was gewoon echt bang.

Met die angsten zijn we aan de slag gegaan. We hebben een prachtige HypnoBirthing cursus gevolgd waar we een hoop hebben geleerd. Ik spreek hier vanuit ‘we’, omdat m´n man en ik alles samen hebben gedaan. Wij waren echt samen zwanger; ieder in z’n eigen kracht, betrokken en steunend. Regelmatig werd de regenboogmeditatie beluisterd (dat was onze favoriet) en deden we, naast de ademhalingsoefeningen van de HypnoBirthing cursus, ook oefeningen van de Spinning Babies. Dit allemaal om ons zo goed mogelijk voor te bereiden op de bevalling.

Ook tijdens de zwangerschap kregen we te maken met allerlei angsten: onze zoon zou te klein zijn en het risico daarvan zou zeer ernstig kunnen zijn. Dit was, zacht uitgedrukt, niet zo handig naar ons gecommuniceerd. Er werd ons geadviseerd zo snel mogelijk een echo in het ziekenhuis te laten maken. We wilden niet mee gaan in de angst, want bij elke echo werd er gezegd dat onze zoon niet zo goed te meten is, omdat ie nogal veel beweegt (wat ie nu nog steeds doet). Daarnaast zijn zowel m´n man als ik klein en ik voelde onze zoon goed bewegen in m'n buik. Ondanks dat dat ons rust en vertrouwen gaf, maakten we een week later toch maar een afspraak voor een echo in het ziekenhuis, want op dat moment waren we er aan toe. In het ziekenhuis werden we goed begeleid en uiteindelijk bleek onze zoon normaal qua grootte; niks aan de hand dus!
Week 37 was behaald: we mochten thuis bevallen!!! We maakten de hele woonkamer gereed: bepaalde meubels schoven we aan de kant, touwen bonden we aan het plafond, we legden een matras op de eettafel en hadden een bal om op te zitten. En natuurlijk bliezen we het bevalbad deels al op, wat we tijdelijk in een andere kamer neer hadden gezet. Anders was er echt geen leefruimte meer en was het risico te groot dat onze kat zijn nagels er in zou zetten als ie, nieuwsgierig dat ie is, over de rand van het bad zou willen kijken. Ik dronk volop vrouwenmantel- en frambozenbladthee, wandelde, at dadels, deed oefeningen… laat onze zoon maar komen!

Toen kwam de uitgerekende datum in zicht, 31 maart 2019. Ik zei vanaf het begin: "Wedden dat ie op 1 april geboren wordt?!". Maar onze zoon koos een veel mooiere datum: 8 april 2019, precies een half jaar na ons trouwen. En hij heeft op de dag af precies 9 maanden in m’n buik gezeten!

Op zondag 7 april 2019 scheen het lentezonnetje volop en hadden we een heel relaxte dag in de tuin. ‘s Avonds keken we een film en precies nadat die af was, om 20:30 uur, braken m’n vliezen. Ik voelde een straaltje water langs m’n linkerbeen naar beneden lopen en we waren meteen hyped up: het gaat nu beginnen! Heel stuntelig vingen we wat vruchtwater op in een bakje. Het eerste beetje had een gelige kleur, maar het tweede bakje met vruchtwater was helder en een beetje roze.

Ik sprong onder de douche, want daar had ik zin in. M´n man stond een beetje gespannen naar me te kijken met een groot vraagteken boven z’n hoofd: “Je moest toch gaan liggen als je vliezen gebroken waren, omdat ie nog niet goed is ingedaald?” Nou, ik wilde eerst douchen, want dat voelde zo!

We belden om 20:43 uur de verloskundige praktijk. De verloskundige die we graag bij onze bevalling wilden hebben, nam op: yes! Ze was, net als wij, van plan om op tijd naar bed te gaan, maar dat liep dus even anders. Ze kwam en checkte het hartje: het klopte 😊 Onze zoon was ook goed ingedaald en ze adviseerde ons om nog wat te gaan slapen. Het zou immers nog best even kunnen duren voordat de bevalling echt op gang zou komen. De verloskundige ging weer weg en op dat moment had ik al beginnende krampen in m’n buik.

Om 22:00 uur lagen we in bed. Ik lag bij m’n man in z´n armen. Maar steeds moest ik weer op m’n handen en knieën gaan zitten om de volgende “krampen” op te vangen. Op een gegeven moment kwamen deze krampen steeds sneller achter elkaar en werden ze intenser; oké, dit waren geen krampen meer, dit waren dus weeën! We hadden in het geboorteplan genoteerd dat we de weeën golven wilden noemen. Maar op dat moment maakte het me allemaal niks meer uit: wee of golf, ik had geen negatieve associatie met het woord ‘wee’. Wat ik wel weet: die dingen zijn intens en ze werden steeds intenser!
Tegen half twee ‘s nachts gingen we maar uit bed, we wisten het zeker: het was gaande! En wilden we nog in bad bevallen, dan moest het nu toch echt wel worden opgezet en volgegoten. Het bad was al voor meer dan de helft opgeblazen, maar m’n man had dus nog wel wat te doen 😉 Ik liep rondjes om de salontafel en af en toe nam ik de ‘verkeerde afslag’ naar de keuken terwijl ik op weg was naar de wc. Daar heb ik namelijk de meeste weeën opgevangen.

Ik zat op de wc en leunde half achterover, steunend met m’n handen op de wc bril. Zo kon ik goed met m’n heupen bewegen. Ik had gehoord dat de weg voor de baby dan beter vrij gemaakt wordt. Ik dacht hier niet eens over na, ik deed het gewoon, want zo voelde het. Ik maakte ook geluiden die ik alleen in achtbanen produceer: woeiiiiii en aaaaaaaah! Dit wás ook gewoon een achtbaan: tikketikketikke, je zit in het karretje en gaat langzaam omhoog naar het hoogtepunt en er is no way back! De ene wee volgde de andere steeds sneller op. Ik begon tegen mezelf te praten, er borrelde langzaam een steeds sterker wordende positieve stem in me op. Om 2:23 uur belden we de kraamhulp: een natuurlijke kraamhulp. Zij was al tijdens m’n zwangerschap een aantal keren langsgekomen om me te masseren, met me te praten en me gerust te stellen. Dat was zo fijn; er was een echte vertrouwensband ontstaan. En haar energie is heel aards, echt heerlijk om die energie om me heen te hebben, want ik werd er rustig van.

De kraamhulp was er rond 3 uur. Ze kwam binnen en ik zat weer op de wc de volgende wee op te vangen. Ik kan me niet eens herinneren dat we elkaar gedag hebben gezegd. M’n man had het bad opgezet en gevuld met water; hij was net klaar. De kraamhulp zei dat ik wel in bad kon gaan. We twijfelden nog even, want de verloskundige had gezegd niet te snel in bad te gaan, omdat dit de weeën kan remmen. Maar… het bad was net vol, ik hou ontzettend van (warm) water, dus ik sprong er in: goddelijk was dat!!!
Er was geen ruimte voor negatieve gedachten, mezelf verliezen in de pijn of angst. De positieve stem in mij werd steeds sterker en ik gaf er dan ook uiting aan: "Je kan het El, ga maar, je hebt keihard gewerkt aan jezelf om dit te kunnen bereiken, zeg maar ‘ja’, zeg maar ‘ja’ tegen het leven, jaaaaaaa!” Hahaha, als ik dit zo op schrijf, denk ik echt: “Wat een zweverig taalgebruik, hahaha!” Op dat moment was het gewoon zo, want toen ik in bad zat, kroop ik helemaal in m’n bubbel. Dat ging vanzelf, ik was echt in een andere wereld. Dit was dus “Labourland”, waar ik wel over gelezen had. Pas toen we later de filmpjes terug keken, zag ik dat m’n man nog rustig een bakje yoghurt zat te eten en de kraamhulp op haar gemak aan het studderen was in de woonkamer en keuken. Daar heb ik niks van gemerkt!

Op een gegeven moment zat ik in een houding waarin ik leunde op het zitje in het bad. De bovenkant van m’n rug en m’n nek waren koud, dus de kraamhulp sloeg een hydrofiel doek erom heen. Dit zag er een beetje uit alsof ik een superwoman-cape had. M’n armen en schouders raakten moe en gespannen; ik had iets nodig om op te leunen; de knieën van m’n man!

Hij kwam bij me in bad zitten en ik werd overspoeld met alle liefde die ik voelde voor hem. Ik ratelde allerlei liefdesverklaringen naar hem. De kraamhulp verliet de kamer en liet ons even samen zijn. Ik had genoeg aan de aanwezigheid van m’n man. Hij hoefde me niet te masseren of te kriebelen. Ondanks dat ik had verwacht dat ik dat juist nodig zou hebben en heel fijn zou vinden, bleek het tegenovergestelde waar. Het haalde me juist uit m’n bubbel, ik vond het fijn om die oerkracht in mezelf te voelen en mezelf erdoorheen te coachen. Dat m’n man er was, voelde precies goed; ik voelde me ontzettend gesteund door hem.

De weeën werden steeds sterker. Om ze op te vangen, zette ik me met m’n voeten af tegen de rand van het bad en drukte ik met m’n handen en armen tegen m’n man aan. Dit deed ik steeds harder en ik ben best sterk, dus ik vroeg hem of dat oké was. "Dat is goed schat, doe maar gewoon wat je nodig hebt."
Het bad was heerlijk; ik kon op elk moment van houding veranderen als dat nodig was en het water voelde als een warm bad (goh 😉). Ik was net weer van houding veranderd en ineens voelde ik een enorme drang om te persen. We hadden de verloskundige nog niet gebeld en ik keek de kraamhulp vragend aan. "Ik denk dat dit een perswee was!" "Ga er maar in mee en volg je gevoel", antwoordde ze. Ik had echt zoiets van: "Huh, zijn we nu al in deze fase?"

Dus ik ging er in mee en om 4 uur ‘s nachts werd de verloskundige gebeld door de kraamhulp. Ik heb geen idee meer hoe laat de verloskundige er precies was; ik was op een andere planeet. Ik weet nog wel dat ze op een gegeven moment in een hoekje van de bank op haar tablet aan het lezen was en dat ik dat licht echt irritant vond. En dat ze voor me kwam zitten, op de plek van de kraamhulp toen die even moest plassen. De verloskundige heeft in totaal maar één keer naar het hartje geluisterd tijdens de bevalling. De tweede keer lukte het niet, want toen kwam er weer een wee en ik wilde geen polonaise aan m’n lijf. Er is verder tijdens de hele bevalling niks gemeten en ik ben niet getoucheerd. Dat wilde ik ook niet. Alles is via de natuurlijke weg gegaan en daar ben ik onwijs dankbaar voor. Ik had het volste vertrouwen in m’n lijf en heb echt naar m’n lichaam geluisterd. Daar ben ik echt ontzettend blij mee en trots op!

Ik zat op m’n knieën in het water, met m’n hoofd hangend op de rand van het bad en m’n handen om de handgrepen op het bad geklemd. De kraamhulp zat vlak voor m’n gezicht, keek me aan met een blik vol vertrouwen en m’n man legde z’n hand op m’n onderrug. Dit was precies goed, ik voelde me enorm gesteund. Op een gegeven moment begon ik echt te grommen, er kwam een soort oerkracht in me naar boven en de persweeën werden steeds heftiger. Ik had ontzettende spanning in m’n liezen en bovenbenen en m’n spieren trilden enorm tussen de weeën door. Ook was ik tussen de weeën door intens moe. Ik wilde eigenlijk slapen, maar ja... we waren bezig met de bevalling en er moest eerst een kindje geboren worden!

Ik kwam opeens op een punt dat ik heel onzeker werd en dat m’n positieve stem even weg was. Vol twijfel en verontrust vroeg ik aan de kraamhulp: "Kan ik dit wel? Zal ik een goede moeder zijn? Ik heb veel te bieden, toch?" De kraamhulp keek me heel rustig en doordringend aan. De blik in haar ogen stond voor de oerkracht van alle vrouwen en gaf me het vertrouwen dat ik dit aankon. Hierdoor kreeg ik de kracht om door te gaan. Tsja... ik moest wel doorgaan natuurlijk, maar het is wel fijn als dat op een prettige manier kan.

Er kwam nog een perswee, ik voelde veel druk op m’n vagina en met lichte paniek in m’n stem zei ik tegen de kraamhulp: “M’n clitoris scheurt uit elkaar!!!". Toch nam ik even een pauze. Het hoofdje stond. Later zei m’n man dat ie het dapper van me vond om op dat moment pauze te nemen; alles staat dan maximaal op spanning! De kraamhulp gaf later aan dat dit juist heel goed was, want als je daar doorheen perst, is het risico groter dat je uitscheurt. Dat wist ik niet en ook hierom ben ik weer heel blij dat ik naar m’n lijf en gevoel heb geluisterd.

In m’n ‘pauze’ zei de kraamhulp: “Voel maar even aan z’n hoofdje”. Ik voelde met m’n rechterhand en zette grote ogen op: "Ik voel z’n hoofdje en héél véél haar!", riep ik verbaasd uit. Hierop volgde nog een perswee waarin ik iets harder riep dat ik het gevoel had dat m’n clitoris uit elkaar scheurde! En toen ineens... PLOP! Onder mijn luide gebrul werd z’n hoofdje geboren. Tussen mijn zelf geproduceerde lawaai door zei ik rustig tegen m’n man: "Pak jij hem even aan, schat?" om vervolgens weer verder te brullen.

In de filmpjes van de hypnobirthing cursus zag je vrouwen die in alle rust hun kind baarden. Adem in, adem uit, lekker Zen… Prachtig om te zien, maar dat ging er bij mij anders aan toe! Ik volgde puur m’n instincten, luid gegrom kwam diep uit m’n keel en ik kan nogal luidruchtig zijn, dus ook nu maakte ik veel geluid.

Bij de volgende perswee was het zo ver: het lichaampje van onze zoon werd om 6:16 uur geboren en m’n man pakte hem met één hand aan terwijl ie met z’n andere hand onze zoon filmde met de GoPro camera, zowel onder als boven water. Best knap getimed. Ik draaide me om en onze zoon: hij zag er precies zo uit als ik me had voorgesteld, en dan nóg mooier! M’n man gaf hem onder water aan mij, ik bekeek hem nog eens goed en toen ik hem naar boven haalde... wauw... dat moment is zó magisch! Dat kun je eigenlijk niet met woorden beschrijven en dat ga ik ook niet eens proberen. Het was zó mooi en intens om mee te maken! Ik ben ook echt blij dat m’n man dit heeft weten vast te leggen op het moment suprême!

Iyé (uitspraak: iedjee, zie hieronder de uitleg van zijn naam*) keek me aan met open ogen en een heldere blik. "Wat ben je mooi... ik ben je mama..." Hij keek me nog even aan en vervolgens keek hij opzij. "En dit is je papa!" Iyé was heel rustig (een beetje te rustig in de eerste instantie volgens de APGAR score 😉). Met behulp van de verloskundige begon Iyé z’n longetjes goed te gebruiken en huilde hij ‘mooi door’. Z’n huiltje was zó fragiel, echt zo bijzonder dat we dit ook hebben kunnen vastleggen op de film.

Het ‘gouden uur’; brak aan. Iyé heeft eerst lekker bij ons in bad gezeten. M’n man hield hem een beetje teveel boven water, bang dat ie Iyé per ongeluk misschien teveel onder water zou doen. We hebben 22 minuten in bad gezeten. In mijn beleving was het maar 5 minuten, maar in het verslag staat dus hoe lang het werkelijk was. Toen moesten we er uit, want het water werd steeds roder. Ik stond op, met Iyé in m’n armen, en ik dacht: "Hoe komen we in hemelsnaam over die badrand heen?" Gelukkig schoten de kraamhulp en m’n man te hulp. Ik stond echt letterlijk te trillen op m’n benen. Toen ik op het matras in de woonkamer lag, trilden m’n benen constant. Alle adrenaline schoot door m’n lijf.
De placenta werd om 6:49 uur geboren. We knipten de navelstreng niet door, want we wilden een lotusbevalling. Dat houdt in dat we de navelstreng en placenta aan Iyé laten zitten totdat ie er vanzelf af valt. Op deze manier kan het bloed goed terugstromen naar z’n lijf en kan hij op z’n eigen tempo afscheid nemen van z’n (energetische) ‘placenta-zusje’. Dit gebeurde na 4 dagen, da’s vrij snel.

Ik verloor veel bloed en ook zagen we naderhand dat Iyé toch had gepoept in het vruchtwater. M’n baarmoeder trok niet goed samen na de geboorte van de placenta. Ik wilde het liefst geen medicatie, dus de kraamhulp masseerde m’n baarmoeder, ze hielpen me om Iyé borstvoeding te geven en de verloskundige katheteriseerde me. Geen pretje, maar het luchtte wel op. We wachtten nog even, maar m’n baarmoeder bleef ontspannen in plaats van hard. Dus kreeg ik om 7:35 uur een shot oxytocine. Even leek het erop dat m’n baarmoeder goed samentrok en het bloeden was even gestopt, maar rond 7: 48 uur bloedde het toch door...

Als het bloeden niet zou stoppen, dan moesten we toch naar het ziekenhuis. Ik had echt zoiets van: "Ja doei, dat wil ik echt niet! Hebben we net onze droombevalling thuis gehad en dan moeten we voor het laatste stukje naar het ziekenhuis! Nee hoor!" De verloskundige stelde voor dat zij naar haar praktijk zou gaan. Daar had ze een middel dat zorgt voor het samentrekken van m’n baarmoeder. De injectie kreeg ik om 8:07 uur en om 9:02 uur was m’n baarmoeder mooi samengetrokken waardoor het bloedverlies afnam.

Ondanks het behoorlijke bloedverlies voelde ik me wel goed. Ik voelde me wel alsof ik was uitgegaan, de hele nacht flink had gedanst en de nacht door had gehaald (dat laatste was ook zo)! Ik schijn heftige naweeën te hebben gehad, maar dat kan ik me echt niet meer herinneren. De verloskundige droeg mij om 9:25 uur over aan haar collega. Even een frisse blik in de tent, want wij hadden met z’n vijven de nacht samen doorgehaald. De collega vond m’n bloedverlies op dat moment normaal, dus ik hoefde gelukkig niet naar het ziekenhuis!

Dit was echt een droombevalling of zoals veel mensen zeggen: een bevalling uit een boekje. Alles ging namelijk precies zoals we het in ons geboorteplan hadden beschreven, hoe we het ons hadden voorgesteld en waar we op hadden gehoopt. Hier zijn we zó dankbaar voor! Ik ben echt trots op m’n man en mezelf dat we zo hard aan onszelf heb gewerkt tijdens de zwangerschap en dat we op zo’n geweldig mooie manier zijn bevallen <3
* Uitleg naam: Iyé is een Indianen naam en betekent 'Rook'. Voor ons symboliseert dit het mysterie rondom de bevruchting, zwangerschap en de vraag hoe Iyé zich gaat ontwikkelen in het leven. Mijn man is geadopteerd uit Colombia en heeft Indianen roots en ik heb gewoon veel met Indianen.